Καθημερινά συναντούμε ανθρώπους στην βόλτα μας, στο πάρκο, στην δουλειά μας και ακούμε
για τα προβλήματα και τις στενοχώριες τους. Οι άνθρωποι που έχουν κατοικίδιο(σκύλο ή γάτα) παρουσιάζουν, σύμφωνα με αυτό που θέλουμε να αναπτύξουμε παρακάτω, ένα επιπλέον ενδιαφέρον…
Κατά την διάρκεια που συζητάμε λοιπόν, η αναφορά σε κάτι αστείο που έκανε ο σκύλος τους ή η γάτα τους αμέσως φαίνεται στην χροιά της φωνής τους και εκεί ανάμεσα στην μιζέρια και την λύπη διακρίνεις ένα γλυκό γέλιο.
Έρευνες από το πανεπιστήμιο του Missouri αποδεικνύουν ότι οι ορμονικές αλλαγές που προκύπτουν από τη συμβίωση ανθρώπων – σκύλων βοηθούν τους ανθρώπους να αντιμετωπίσουν την κατάθλιψη και όσες διαταραχές προκύπτουν από το άγχος.
Λίγα λεπτά με ένα σκυλί αρκούν ώστε να απελευθερωθούν ορμόνες που κάνουν τους ανθρώπους να αισθάνονται ευφορία, όπως η σεροτονίνη, η προλακτίνη και η οξυτοκίνη.
Επίσης, τα χάδια στο ζώο μας μειώνουν την ορμόνη του άγχους, την κορτιζόλη.
Στη νέα έρευνα, ελέγχθηκαν 50 ιδιοκτήτες σκύλων και 50 άνθρωποι που δεν είχαν σκύλο οι οποίοι κάθισαν σε ένα ήσυχο δωμάτιο για 15-40 λεπτά, με το σκύλο τους, με έναν φιλικό αλλά όχι δικό τους σκύλο και με ένα σκυλί-ρομπότ, που μελετάται αν είναι ωφέλιμο για παρέα στους ηλικιωμένους που δεν μπορούν να φροντίσουν σωστά ένα ζωντανό ζώο.
Κάθε συνεδρία περιελάμβανε ήρεμο χάϊδεμα του ζώου και οι ερευνητές πήραν δείγμα αίματος από τους ανθρώπους και τους σκύλους, στην αρχή της συνεδρίας.
Παρακολουθούσαν επίσης την πίεση τους κάθε 5 λεπτά. Η πίεση των σκύλων έπεφτε μόλις κάποιος τα χάιδευε, ενώ η πίεση των ανθρώπων έπεφτε 10% σε 15-30 λεπτά αφότου άρχιζαν να χαϊδεύουν ένα ζώο.
Η έρευνα έδειξε, επίσης, ότι τα επίπεδα σεροτονίνης αυξάνονται όταν ο άνθρωπος έρχεται σε επαφή με τον δικό του σκύλο αλλά αυξανόταν και κατά την επαφή με το σκύλο-ρομπότ.
Μια άλλη έρευνα τώρα, που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση Animal Cognition οι σκύλοι ανταποκρίνονται στα συναισθήματα του ανθρώπου περισσότερο από κάθε άλλο ζωικό είδος… ανάμεσα σε αυτά και τους ανθρώπους!
Οι σκύλοι το διαισθάνονται όταν κάποιος βρίσκεται σε σύγχυση και σπεύδουν για να τον παρηγορήσουν, ανεξάρτητα από την προσδοκία οποιουδήποτε είδους ανταμοιβής.
Σύμφωνα με την έρευνα του πανεπιστημίου Goldsmiths τα σκυλιά χώνουν τη μύτη τους και γλείφουν τους ανθρώπους όταν διαισθάνονται ότι είναι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση και συμπεριφέρονται με τρόπο υποτακτικό για να δείξουν έτσι τη συμπόνια τους και ότι διατίθενται να προσφέρουν παρηγοριά.
Η Dr Deborah Custance και Jennifer Mayer από το τμήμα Ψυχολογίας του ίδιου πανεπιστημίου ανέπτυξαν ένα τεστ για να εξετάσουν κατά πόσο τα κατοικίδια σκυλιά μπορούσαν να ανταποκριθούν στις συναισθηματικές καταστάσεις που μπορεί να βρεθεί ένας άνθρωπος.
Στο πείραμα συμμετείχαν 18 κατοικίδια σκυλιά διαφορετικών ηλικιών και από διαφορετικές ράτσες. Οι ερευνητές ζήτησαν από τους ιδιοκτήτες τους ή από αγνώστους να προσποιηθούν ότι κλαίνε, ότι σιγοτραγουδούν με περίεργο τρόπο ή ότι κάνουν μια συζήτηση.
Τα περισσότερα σκυλιά κοίταξαν προς το μέρος και στη συνέχεια πλησίασαν και ακούμπησαν εκείνους που έκλαιγαν, ενώ κανένα δεν πλησίασε εκείνους που έκαναν συζήτηση.
Προσωπικά δεν θα μπορούσα να σκεφτώ την ζωή μου χωρίς κάποιο κατοικίδιο. Η επαφή με την φύση είναι η επαφή με τον εαυτό μας. Δυστυχώς κάποιοι άνθρωποι μεγαλώνουν και πεθαίνουν χωρίς να έχουν αισθανθεί την χαρά που προσφέρει ένα σκυλί, γάτα, κουνέλι, σκίουρο κτλ. Αυτό με στεναχωρεί πάρα πολύ. Πολλές φόρες μέσα στην καθημερινότητα μου συναντώ ανθρώπους που τραβούν το παιδί τους από κάποιο σκυλί περαστικό. Κάνουν υστερίες καθώς το παιδί τους χάιδεψε μια γάτα (ξέρετε, τα χέρια πλύσιμο με detοl και οινόπνευμα, για να μην πω εμβόλιο αντιτετανικό μπας και). Αυτοί είναι οι ίδιοι οι γονείς που ανέθρεψαν ανθρώπους που ξέρω σήμερα που φοβούνται την ιδέα ενός ζώου και πιστεύουν ότι τους έχουν διδάξει να πιστεύουν, είτε ότι είναι κινούμενα μικρόβια, είτε ότι ο κακός ο μαύρος ο σκύλος θα σε δαγκώσει, είτε ότι οι γάτες είναι ύπουλες και κακές, ισόβαθμες με ένα ποντίκι. Κτλ κτλ κτλ.
Κάποιο από αυτούς ίσως να τους γαργαλήσει μέσα τους αν πρέπει τελικά το παιδί τους πρέπει να μεγαλώσει με κάποιο κατοικίδιο ιδίως με σκύλο. Είναι συχνό λοιπόν το ερώτημα από νέους γονείς: πρέπει να αποφεύγονται τα κατοικίδια όταν υπάρχει μικρό παιδί στο σπίτι;
Εμφατική αρνητική απάντηση δίνουν Φινλανδία ερευνητές σε έρευνα που δημοσιεύθηκε τον Ιούλιο του 2012 στο αμερικανικό επιστημονικό περιοδικό Pediatrics.
Οι επιστήμονες θέλησαν να εξετάσουν την επίδραση που μπορεί να έχει η επαφή με κατοικίδιο (γάτα και σκύλο) στην συχνότητα συμπτωμάτων και λοιμώξεων από το αναπνευστικό σύστημα κατά τον πρώτο χρόνο της ζωής.
Σε μια ομάδα 397 παιδιών που παρακολούθησαν στενά από την εγκυμοσύνη μέχρι το τέλος του πρώτου χρόνου ζωής, χρησιμοποιήθηκαν ημερολόγια και ερωτηματολόγια σε εβδομαδιαία βάση ώστε να καταγραφούν οι επαφές των βρεφών με σκύλο ή γάτα, η συχνότητα αναπνευστικών λοιμώξεων και συμπτωμάτων. Όλα τα παιδιά ήταν γεννημένα στην Φινλανδία μεταξύ 2002 και 2005.
Έπειτα από στατιστική επεξεργασία, διαπιστώθηκε ότι τα παιδιά που είχαν σκύλο στο σπίτι του ήταν πιο υγιή, δηλαδή είχαν σημαντικά λιγότερες αναπνευστικές ιώσεις και συμπτώματα σε σύγκριση με τα παιδιά που δεν είχαν καθόλου επαφή με σκύλο. Επιπρόσθετα, τα παιδιά που είχαν επαφές με σκύλο στο σπίτι τους είχαν σημαντικά λιγότερο συχνά μέση ωτίτιδα και έτειναν να λαμβάνουν λιγότερα αντιβιοτικά, σε σύγκριση με παιδιά χωρίς τέτοιες επαφές. Αν και η επαφή με γάτες παρείχε και αυτή κάποια προστασία, η συσχέτιση που βρέθηκε για τις γάτες δεν ήταν τόσο ισχυρή όσο εκείνη για τους σκύλους.
Οι ερευνητές από την Φινλανδία επισημαίνουν ότι, σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνάς τους, οι επαφές με σκύλο κατά τον πρώτο χρόνο της ζωής μπορεί να ασκούν προστατευτικό ρόλο ενάντια σε λοιμώξεις του αναπνευστικού συστήματος. Τα ευρήματά τους υποστηρίζουν την θεωρία σύμφωνα με την οποία η πρώιμη επαφή με ζώα κατά τον πρώτο χρόνο της ζωής είναι σημαντική και πιθανώς οδηγεί σε καλύτερη θωράκιση ενάντια σε λοιμώδη αναπνευστικά νοσήματα κατά την διάρκεια της παιδικής ηλικίας.
Η έρευνα αυτή έρχεται να συμπληρώσει προηγούμενες που αποδεικνύουν προστατευτικό ρόλο της επαφής με σκύλο κατά τον πρώτο χρόνο της ζωής ενάντια σε ανάπτυξη αλλεργιών. Όπως και να έχει, το συμπέρασμα είναι ένα: Σταματήστε την υπερβολική προστασία των βρεφών και μικρών παιδιών! Από άποψη ανάπτυξης του συστήματος άμυνας κάθε παιδιού, αλλά και από ψυχολογική άποψη, είναι σημαντικό τα βρέφη μας και τα νήπιά μας να ζουν μια φυσιολογική ζωή, γεμάτη φυσιολογικά ερεθίσματα, σε τακτική και προσεκτική ήπια έκθεση με το φυσιολογικό οικογενειακό περιβάλλον, με τα υγιή μη παθογόνα μικρόβια της οικογένειας. Η υπερβολική αποστείρωση – από μικρόβια και από ερεθίσματα – βλάπτει και μπορεί να στρέψει το ανώριμο ανοσοποιητικό σύστημα ενός παιδιού σε στραβά μονοπάτια, όπως οι αλλεργίες, τα αυτόνομα νοσήματα και οι κακοήθειες. Οι γονείς χρειάζονται απλή λογική – common sense. Κάνει καλό σε νεογέννητα και μητέρες να βγαίνουν με τις κατάλληλες προφυλάξεις σε ανοιχτούς χώρους μετά από τις πρώτες εβδομάδες, κάνει καλό στα βρέφη να βάζουν καθαρά αλλά όχι αποστειρωμένα παιχνιδάκια ή τα χεράκια τους στο στόμα τους, κάνει καλό σε βρέφη να έρχονται σε λογική επαφή με υγιή εμβολιασμένα κατοικίδια ή με άλλα υγιή βρέφη, κάνει καλό μετά τους έξι μήνες να εμφανίζουν τα πρώτα ελαφριά κρυωματάκια και τις πρώτες ιώσεις και απλές ρινίτιδες. Όσο πιο πολύ «απομονώνουμε» τα βρέφη μας, τόσο πιο έντονα τα ευαισθητοποιούμε για ανάπτυξη σοβαρών αντιδράσεων στο μέλλον, γιατί, μην εκθέτοντάς τα σε μικρούς και καθημερινούς ήπια βλαπτικούς παράγοντες, τα αφήνουμε απροστάτευτα μπροστά στα σοβαρά και δύσκολα.
Εν κατακλείδι, να μην ξεχνάμε που και που, ότι η φύση μας είναι τα δέντρα το χώμα, τα ζώα, και πολλές φόρες αυτή μας καλεί με οποίον τρόπο μπορεί είτε τραβώντας μας να πάμε βόλτα σε κάποιο κοντινό δασάκι μέσα στη πόλη, η να κυλήσουμε στο γκαζόν με το 2 χρόνο παιδί μας, η πιο άπλα, να κάτσουμε να δούμε αγκαλιά μια ταινία με τον κουτάβι μας. Δυστυχώς ξεχνάμε ποιοι είμαστε κάτω από τα πανάκριβα ρούχα μας και τα ωραία καθαρά αμάξια και σπίτια μας. Όλα με μέτρο, όλα με μέτρο και η ζωή μας θα είναι γεμάτη και όχι κενή με τα υλικά αγαθά που τόσο έχουμε μάθει να μας <<καλύπτουν>> σε όλα και να νιώθουμε ότι μας κάνουν κάτι πιο σημαντικό από ότι είμαστε στην πραγματικότητα ή ακόμα πιο σημαντικό και από τον διπλανό μας.
Ελπίζω να αγγίξει αυτό το κείμενο κάποιους από εμάς που ξεχνούν και που έχουν κάποια ανάγκη προσωπική να έχουν την παρέα ενός έμπιστου φίλου που δεν θα τον κρίνει για το πώς νιώθει ή για το αν έχει αρκετό φαγητό να μοιραστεί μαζί του. Καιροί που είναι καλό είναι να έχουμε αγαπημένα πρόσωπα δίπλα μας που μπορούν να είναι τόσο αγαθοί και πιστοί φίλου όπως ο σκύλος μας για να αλληλοβοηθιόμαστε τουλάχιστον πνευματικά.